خودم و نوشته هام

دلم براشون خیلی تنگ میشد و دوست داشتم باز هم اونجا بمونم اما نمیشد . 

یک لبخند

یک قرآن و چند تا سکه روش

یک کاسه پر از آب تو دستای مامان بزرگ .

و عصایی که تو دست  بابابزرگم بود و مدام رو زمین می لرزید .

باورم نمیشه . چه قدر زود گذشت این سه روز و الان باید بریم . 

نمیدونم چرا بعضی وقتا این فکر به ذهنم میاد که اگه یک روزی خدایی نکرده کنارم نباشن .... تصورش خیلی برام سخته . 

راه حلی برای این مشکل ندارم . فقط وقتی همچین افکاری به ذهنم هجورم میارن ، با خودم میگم ، ان شالله صد سال دیگه هم کنارمون بمونین . 

بیایم فکر بد نکنیم و خوش بین باشیم . ان شاالله همه پدر بزرگ ها و مادر بزرگها یه عالمه عمر کنن :))