خودم و نوشته هام

میترسم رشته ای رو انتخاب کنم که الان از بیرون اسم قشنگ و وسوسه کننده ای باشه و وقتی واردش بشم بفهمم که چه رشته داغونیه . مثل همین بستنی های کیم عروسکی که جلدش رو نگاه میکنیم یک عروسک خوشگل و شیک هست ولی وقتی بازش میکنیم میبینیم که کلا عروسکه ، از ده تا جا ضربه خورده و کلا هم چشم نداره :/

 

و یک سری رشته ها هم برعکس ، خیلی دارم سعی میکنم دیدگاهم رو نسبت به فرهنگیان عوض کنم .آخه همه چیزش خوبه ، چرا علاقه نداری ؟؟ پولت جوره ، کارت جوره ، سربازیت هم که خیلی کمه . 

مشکل اینه که من اصلا حال و حوصله گشتن با بچه ها رو ندارم ( دبستانیاش که بماند ) و همچنین تدریس و اینکه من اصلا در بحث کردن و صحبت کردن  و فهموندن چیزی به بقیه و (باز اون هم بخواد کوچیکتر باشه ) ... ندارم . هر روز باید قیافه چند تا بچه ببینی که مدام میپرن بالا و میپرن پایین ...

از یکنواختی هم خوشم نمیاد هر روز باید قیافه آدمها و بچه هایی رو ببینی که سه ماه دیگه هم قراره ببینی.

 

ولی تنها رشته ای که میشه تضمین کرد تا سالهای دور هم کار داره ، همین فرهنگیان هست . 

 

برای انتخاب رشته رفته بودیم بیرون و رقمها همه یکسان ولی 

200 هزار تومن 

درسته انتخاب رشته مهمه ولی خداییش 200 هزار تومن برای 3 جلسه که بیایم ببینیم چی میشه .

من که میگفتم نمیخواد بیخیال و مامان و بابام در جو انتخاب رشته که نه باید بری چون بقیه هم میرن مشاوره .

خدا به خیر کنه .

+این چند روز کلا وب گردیم به صفر کاهش پیدا کرده و میکنه چون درگیر انتخاب رشته هستم . عذر بنده را پذیرا باشین