خودم و نوشته هام

این بخش هم جایی هست که می‌خوام فیلم‌هایی که این چند مدت تماشا کردم رو براتون معرفی کنم. همین اول بگم که تعداد فیلم‌هایی که تماشا کردم به نظرم خیلی خیلی خیلی کم باشه و جا داشت که بیشتر تماشا کنم. اما شرایط درسی و زندگی و ... جوری پیش رفت که کلا نتونم اونقدرها که باید و شاید فیلم تماشا بکنم و حتی فیلم‌هایی که قبلا بهم معرفی شدن هم هنوز نتونستم کامل ببینم. 

 

 

سه تا دسته داشتیم. 

شاهکار: فیلمی که به همه پیشنهاد می‌شه که همه ببینن و اگه نبینن عمرشون بر فناست

خوب: فیلمی که می‌تونین یک بار ببینینش و یک لبخند گنده بزنید و فراموشش کنید.

ضعیف: از فیلم خوشم نیومد و به هیچ طریقی باهاش ارتباط نگرفتم

این نکته رو هم بگم که تمام فیلمها از طرف بنده معرفی می‌شن و بنده هم هیچ‌گونه تخصصی در زمینه سینما ندارم. پس ممکنه این بین فیلمی رو دوست داشته باشین ولی من بهش بگم افتضاح تمام عیار بوده ...

راستی سریال هم داریم. بهمن ماه روی مود سریال دیدن بودم و می‌خواستم این روند رو ادامه بدم که کرونا نذاشت و فقط یک سریال تونستم تماشا کنم...

 

یک نکته‌ی دیگه هم بگم اینکه لینک دانلود فیلم‌ها به صورت بدون سانسور از دیجی موویز هست که ممکنه بعدا لینک‌ها مسدود شده باشن (تنها سایت بدون سانسوری که می‌شناسم دیجی موویز هست)

 

به طور کلی ۸ تا اثر معرفی شده. ۱ سریال، ۳ تا انیمیشن و ۴ تا فیلم. کم کم دارم به فیلم‌هایی که دانلود کردم می‌رسم برای همین‌ فیلم‌هایی که معرفی کردین احتمال خیلی زیاد توی شماره‌ی بعدی جای می‌گیره و لیست پربارتری باشه 

 

 

+سونیا ... من بدبختم ... کاش می‌دونستی چقدر بدبختم ...

 

- خب الان چیکار می‌تونیم بکنیم؟ دایی وانیا، باید به زندگیمون ادامه بدیم ... بله باید ادامه بدیم؛ روزها و شب‌های خیلی طولانی رو می‌گذرونیم؛ صبورانه امتحان‌هایی که سرنوشت سر راهمون قرار می‌ده رو تحمل می‌کنیم؛ حتی اگه نتونیم استراحت کنیم، به کار کردن برای دیگران ادامه می‌دیم. هم الان و هم وقتی که پیر شدیم. و وقتی ساعات آخر عمرمون فرا رسید، بی سر و صدا می‌ریم. در دنیای بزرگِ دیگه به خدا می‌گیم که ما زجر کشیدیم؛ که گریه کردیم؛ می‌گیم که زندگی سخت بود ... و خدا دلش به حالمون می‌سوزه ... بعدش من و تو، اون زندگی روشن، فوق‌العاده و رؤیایی رو جلومون می بینیم. خوشحال می‌شیم و با لبخند‌ی لطیف بر لبامون به غم الانمون نگاه می‌کنیم ... و بعد در آخر استراحت می‌کنیم ... من بهش باور دارم. از ته دلم بهش باور دارم ... وقتی اون زمان برسه، ما استراحت می‌کنیم.

 

---

 

 

پ.ن ۱: این (تقریبا می‌شه گفت) مونولوگ از فیلم drive my car هست که قبلا داخل یک پست این فیلم رو معرفی کرده بودم (لینک) . این جملات هم که برگرفته از نمایشنامه‌ی «دایی وانیا» هست و یکی از ارکان اصلی فیلم همین نمایشنامه هست!

پ.ن ۲: خب نمی‌دونم چقدر این عبارات که برگرفته از غرب هست با چیزی که اسلام داره تطابق داره ولی به نظر خودم هر وقت که می‌شینم این مونولوگ رو می‌خونم و یا بهتر بگم این قسمت از فیلمش رو تماشا می‌کنم (که تقریبا ۴ ۵ دقیقه هست)، آروم می‌شم. خیلی خوبه. اون آرامشی که هست و عباراتی که بیان می‌شه رو برای خودم تصور می‌کنم. تصور می‌کنم که دارم با خدا صحبت می‌کنم. می‌خوام از کلی درد و رنجی که کشیدم بگم که قطعا کسی نیستم که بیشترین رنج رو کشیده اما دیگه بعضی اوقات از ظرفیت خودم خارج شده و احساس خوبی بهم دست می‌ده. احساس اطمینان می‌کنم. اینکه یک تکیه‌گاه دارم که اسمش خداست و اون چیزی که ته دلم مونده رو به خدا می‌گم و می‌اندازمش بیرون.

پ.ن ۳: هر چی بیشتر می‌گذره بیشتر درک می‌کنم این فیلم واقعا مستحق برنده‌ی جوایز امسال هست و فکر کنم همین فیلم جایزه‌ی بهترین فیلم رو هم بگیره. مفاهیم قشنگی رو بیان کرده (حداقل به نظر خودم) 

پ.ن ۴: آخر فصل دوباره پست معرفی فیلم بذارم؟ :)‌ از این به بعد آخر هر فصل می‌خوام پست معرفی فیلم بذارم که در اون مدت چه فیلم‌هایی تماشا کردم. به نظرم هر فصل حداقل ۴ یا ۵ تا فیلم درخور تماشا کردن رو داره و چه بهتر که از قلم نیفتن :) و چیز دیگه اینکه فیلم‌ها تلنبار بشن و آخر سال میلادی/شمسی معرفی بشن خسته کننده می‌شه. خودم هم طی اون پست‌ها، آخرش داشتم کم میاوردم و حتی چند تا فیلم رو معرفی نکردم!

(لینک پارت اول)

بریم برای ادامه‌ی معرفی‌ها

هلو اوری بادی ( hello everybody )

ولکام تو مای «تو واچ لیست» شو ( welcome to my ''to watchlist'' show)

اهم اهم 

خب خب می‌خوام فیلم‌های سینمایی که این یک سال تماشا کردم رو در این لیست بذارم. چند تا نکته بگم و بریم سراغ معرفی فیلم‌ها:

۱- سعی کردم فیلم‌ها حداکثر از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ باشن.ولی خب فیلم‌های قدیمی‌تر هم هستن. حتی از سال ۲۰۰۳

۲-فیلم شاهکاری از امسال (۲۰۲۱) تماشا نکردم.

۳-سعی کردم از کشورهای مختلف داخل این لیست بذارم.

۴- فیلم ها به سه دسته تقسیم می‌شن.

الف- شاهکار: وقتی به یک اثر برچسب «شاهکار» زده می‌شه یعنی اینکه اون اثر یک چیز خاص داره. اون چیز می‌تونه هر چی باشه. مثلا برای من فیلم‌نامه و داستان ناب خیلی مهمه. بازی بازیگران هم در رده‌ی بعدی قرار می‌گیره. فیلم‌های شاهکار این شکلی هستن که یک اثر جاودان در فرد به وجود میاره. این فیلم‌ها رو به همه پیشنهاد می‌کنم

ب- خوب: نه عالی و نه بد. صرفا یک فیلمی گفته می‌شه که ارزش یک بار تماشا کردن رو داره. متأسفانه فیلم‌هایی که سال ۲۰۲۱ بودن، در این دسته قرار می‌گیرن. این فیلم‌ها تا حدودی سلیقه‌ای هستن و ممکنه کسی از تماشای فیلم مربوطه خوشش نیاد.

ج- متوسط: تماشای فیلم فقط وقت تلف کردن هست یا فیلم‌نامه‌ پر از باگ و نقص هست و باید بیشتر بهش پرداخته می‌شد. اکثر افراد از تماشای فیلم ناراضی بودن.

۵- اینکه این دسته‌بندی فیلم‌ها طبق نظر شخصی من هست. ممکنه هر فردی یک نظر متفاوتی روی فیلم داشته باشه!

همین اول هم بگم که من فیلم‌های DUNE و No time to die رو تماشا نکردم و احتمالا این دو فیلم جزو نمایندگان اسکار هم قرار گرفته باشن، چه بسا زیرمجموعه‌ی فیلم‌های شاهکار هم قرار بگیرن. علاوه بر این‌ها ۴ یا ۵ تا فیلم دیگه هم بوده که نمره‌ی خوبی کسب کرده‌‌ان ولی هنوز نتونستم دانلودشون بکنم در واقع لینک دانلودی نیافتم.

به هر حال بریم برای معرفی فیلم‌ها. اول از همه می‌خوام فیلم‌های شاهکار رو معرفی کنم.

 

!!هشدار!!

این مورد من رو خیلی اذیت می‌کنهدر رابطه با سانسور هم بگم که شما فیلم‌ها رو کلا بدون خانواده و با هندزفری تماشا کنین. حالا من یکسری فیلم‌ها رو تأکید می‌کنم که سانسور چقدر تأثیر گذار هست! اما در کل توصیه خودم اینه که سانسور نشده تماشا کنین اگه جایی احساس کردین باید رد کنین خودتون رد کنین.

 

ادامه مطلب

 

وقتی حرف از سینمای ژاپن می‌شه ، همه‌ی افراد فکر و ذهنشون می‌ره سمت انیمه . انیمه‌های ژاپنی انقدر در کل جهان معروف هستن که دیگه نیاز به تعریفشون نیست. اگه از افراد حرفه‌ای و صاحب نظر در سینما هم در رابطه با ژاپن بپرسی ، در جواب می‌گن :«سینمای ژاپن مُرده!». یعنی اینکه در گذشته و آثار کلاسیک، ژاپن یکی از بهترین‌ها بوده و در حال حاضر حتی سایه‌ای از اون ژاپن قدیم هم نیست!

فقط کافیه همین الان ازتون بپرسم که تا حالا چند تا سینمایی ( و نه انیمه!) از کشور ژاپن تماشا کردین؟ جدا از اینکه اون آثاری که تماشا کردین ، کلاسیک و یا در این عصر جدید باشه. احتمالا تعداد سینمایی‌های ژاپنی‌ای که تماشا کردین به تعداد انگشت‌های یک دست هم نرسه. (اگه رسید هم صداش رو درنیارین که من ضایع می‌شم :)) ) و همین نشون می‌ده که این کشور در این زمینه خیلی قوی عمل نکرده. 

خب این همه حرف زدم تا برسم به معرفی یکی از بهترین فیلم‌های کشور ژاپن در دهه‌ی گذشته. سینمایی‌ای که ارزش تماشا، بررسی و در نهایت تفکر رو داره. 

دزدان فروشگاه یا shoplifters

 

 

 

وقتی کلاس دوم بودم ، معلممون بهمون گفت که: «پروانه‌ها خیلی زیاد عمر‌ نمی‌کنن . اونا حدود ۱ ماه زندگی می‌کنن.» منم خیلی از این حرفش انقدر ناراحت شدم و برای همین رفتم خونه و به مامانم این قضیه رو گفتم و مامانم در جواب گفت:«آره معلمت درست گفته ، ولی اونا زندگی خیلی خوبی دارن. می‌دونی یک زندگی زیبا.» گاهی اوقات فکر می‌کنم زندگی مادرم ، خواهرم و حتی من هم ...

 

یک سوال ، اگه الان کسی بهتون بگه که دچار بیماری آلزایمر زود‌رس شدین و یا به زودی علایمش شروع می‌‌شه، واکنشتون چیه؟ دوست داشتین کامنت کنین :)

 

 

آلیس در فیلم «still alice» و یا با ترجمه‌ی صدا و سیما «من هنوز هم آلیس هستم» می‌خواد به این سوال جواب بده .درامی آمریکایی که  ساخته‌ی سال ۲۰۱۴ هست با نمره‌ی IMDB هفت و نیم که به نظر نمره‌ی خوبی برای این فیلم میاد.داستان زندگی زنی ۵۰ ساله به نام آلیس هالند رو نشون می‌ده. فقط چند دقیقه کافی هست تا متوجه بشین که آلیس از اون مدل افرادی که دارای روابط اجتماعی خیلی قوی‌ هست و در سخنرانی‌های مختلف شرکت می‌کنه و مدرک دکترای زبان‌شناسی رو هم دریافت کرده. البته از همون اول هم کم‌کم مشخص می‌شه که علایم بیماری آلیس داره بروز پیدا می‌کنه و خود آلیس هم متوجهش می‌شه.مشکل بعدی اینه که بیماری ارثی هست و باید این موضوع رو به بچه‌هاش بگه :)

«هنوز هم آلیس» تلاش زنی رو نشون می‌ده برای اینکه آلزایمر رو شکست بده. جنگی که نتیجه‌اش از قبل مشخص هست. اما مهم تلاشی هست که آلیس در این فیلم انجام می‌ده برای اینکه نشون بده هنوز هم وجود داره و هنوز هم زندگی می‌کنه که شباهت زیادی به اسم فیلم هم داره. درسته گاهی اوقات ناامید می‌شه گاهی اوقات خوشحال ، گاهی اوقات گریه می‌کنه و گاهی اوقات هم می‌خنده و در کل مثل زندگی عادی ما که کلی فراز و فرود داره. 

در کنارش واکنش تک به تک اعضای خانواده‌ی آلیس هم در قبال این بیماری جالبه که هر کدوم به نوعی به این بیماری واکنش نشون می‌دن.

یک سخنرانی هم وسط فیلم داره که به نظرم خیلی قشنگه و ارزش تماشا رو داره (دریافت) اونجا میاد حرفِ دل بیماران آلزایمری رو می‌گه. از حس و حالشون و از اینکه چه دیدگاهی نسبت به بقیه دارن. آلیس با وجود آلزایمر همچنان نقش مادر و همسر رو برای اعضای خانواده‌اش به نحو احسن ایفا می‌کنه و در آخر فیلم این پروانه که خودش هم می‌گه زندگی خوبی داشته و هنوز هم می‌تونه از زندگی لذت ببره با وجود علایم بیماری به مخاطب می‌گه که :«من هنوز هم آلیس هستم»

اگه طرفدار اینجور درام‌هایی هستین که حالت آروم دارن و یک مقدار هم ریتمشون کند هست ، این فیلم رو خیلی خیلی شدید بهتون پیشنهاد می‌کنم.(ترجیحا بدون دوبله). ممکنه دستمال کاغذی هم لازم داشته باشین (من البته نیاز نداشتم) خصوصا اگه فردی از نزدیکانتون به آلزایمر مبتلا شده باشه. این رو هم بگم که بدون دوبله فیلم رو تماشا کنین!

به نظر خودم «من هنوز هم آلیس هستم» لایق تماشا هست حداقل به خاطر بازیگر نقش اول زن «جولیان مورس» که واقعا فوق‌العاده بازی کرد و همون سال هم به خاطر بازی درخشانش در این فیلم کلی جایزه درو می‌‌کنه و مهم‌ترین اون برنده بهترین بازیگر نقش اول زن در اسکار می‌شه.

 

امیدوارم از تماشاش لذت برده باشین و اگه هم تماشا کردین نظرتون رو راجع به فیلم بگین. 

 

خب سوال رو دوباره بپرسم؟ :)

اگه الان کسی بهتون بگه که دچار بیماری آلزایمر زود‌رس شدین و یا به زودی علایمش شروع می‌‌شه، واکنشتون چیه؟

 

فیلم سینمایی together 2021

IMDB:6.7

شاید سوالی که برامون توی دوران قرنطینه پیش می‌اومد این بود که ممکنه چه آثار سینمایی‌ای در رابطه با کرونا ساخته بشه (حداقل خودم همچین انتظاری داشتم.). خب این فیلم (together) می‌شه گفت که اولین فیلمی هست که به صورت رسمی پخش شده و به دوران قرنطینه پرداخته. 

داستان داخل کشور انگلستان هست که از اولین روز اعلام قرنطینگی شروع می‌شه ، یک زن و مرد که به تازگی از هم جدا شدن و به خاطر بچه‌شون مجبور می‌شن این دوران قرنیطینه رو سه نفری داخل یک خونه بگذرونن. این فرایند تا یک سال ادامه داره که بعدش واکسن فایزر میاد و مردم شروع به زدن واکسن می‌کنن و روابط این خانواده رو در طی این یک سال نشون می‌ده.

این فیلم یک نکته‌ی جالب دیگه‌ای هم داره که زن و مرد داخل این فیلم مدام با دوربین حرف می‌زنن (دیوار چهارم) و مدام از مخاطب می‌خوان که بیاد و قضاوت بکنه. 

در کل این فیلم قرار نیست چیز زیادی رو به کسی آموزش بده . ولی متوجه تغییرات در آدمای فیلم می‌شیم و همین تأثیر قرنطینه و بیرون نرفتن از خونه رو به آدم نشون می‌ده. تأثیری که کرونا روی این خانواده گذاشته هم در آخر نشون می‌ده. 

فیلم جاهایی تا مرز کمدی کشیده می‌شه ، جایی هم داراماتیک و تلخ. دقیقا مثل زندگی خودمون جاهایی ناراحت هستیم و جاهایی خوشحال. 

در نهایت این فیلم رو به کسی پیشنهاد نمی‌کنم و البته که انتظاری هم نیست که فیلمی که به نظر می‌رسه کمتر از یک سال روی فیلم‌نامه‌اش وقت گذاشته شده خیلی فیلم قشنگی بشه ولی اگه دوست داشتین اولین فیلم رسمی مربوط به دوران قرنطینگی و کرونا رو تماشا کنین این فیلم در اختیار شماست :)

 

راستی تا یادم نرفته بگم که آدمای کشور انگلستان خیلی بددهن هستن اگه خواستین فیلم رو تماشا کنین با هندزفری این کار رو انجام بدین :)

 

 

+لیست فیلم‌های مربوط به کرونا ویروس (لینک)

تقریبا دو هفته قبل بود که نشستم یک سری آثار کلاسیک از کشور ژاپن رو تماشا کنم. نمی‌دونم با چه انگیزه و هدفی این کار رو انجام دادم شاید کمبود فیلم در لیست تماشای فیلم بوده باشه و یا اینکه تعریف آثار کلاسیک رو شنیده بودم. به هر صورت ، در یک تصمیم ناگهانی نشستم و یکسری فیلم قدیمی از ژاپن رو دانلود کردم. اول هم فکر می‌کردم که پوسترها رنگی هست ، فیلم هم می‌تونه رنگی باشه در حالیکه با دیدن اولین فیلم تمام تصوراتم نقش بر آب شد :) البته انتظاری هم نبود فیلم مربوط به سال‌های ۱۹۵۰ الی ۱۹۶۰ بود و همین که می‌شد فیلم‌برداری کرد خودش یک معجزه حساب می‌شد.

 

 

اگه یک ماه قبل به من می‌گفتن که نظرم رو در رابطه با این سریال بگم، می‌گفتم که کسایی که دوست دارن این سریال رو تماشا کنن. فقط فصل‌های ۱ و ۲ رو تماشا کنن.چون اعتقاد داشتم فصل ۳ و ۴ بیشتر حنبه‌ی درآمد زایی داشت.

اما با دیدن بخش اول فصل ۵ باید بگم که تا تاریخ ۱۲ آذر صبر کنین و کامل و هر ۵ فصل این سریال رو تماشا کنین.فصل های ۳ و ۴ خسته‌کننده بودن ولی فصل ۵ هیجان رو اضافه می‌کرد. آدنالین خالص بود و طوری بود که بشینی هر ۵ قسمت رو یکسره تماشا کنی و این هیجان رو بالشخصه داخل فصل ۱ و ۲ تجربه نکرده بودم.

واقعا انتظار همچین چیزی رو نداشتم. در یک کلام «فوق‌العاده» بود.

 

پ.ن:اولش فکر می‌کردم تریلرش همه چیز رو لو می‌ده. در حالیکه اصلا اینطوری نبود و قراره کلی سورپرایز بشین :)

 

سلام 

چند روزی بود که می‌خواستم بیام و بنویسم ولی نمی‌دونستم که بیام و از چی بنویسم . با اینکه اطرافم پر از اتفاقات عجیب و غریب بوده و بعضا هم خوشحال کننده اما دست و دلم به نوشتن نمی‌ره که نمی‌ره به هر حال اومدم که بنویسم چون خیلی وقت بود که ننوشته بودم. 

 

۱- بالاخره تونستم گواهینامه رو از چنگ افسران پلید به دست بیارم و خب به نظرم آخرالزمان شده بود تازه همین یکی آخری هم آخرش یک سوتی دادم که می‌تونست بابتش ردم کنه ولی یک نگاه به قیافه‌ی مظلومم انداخت و فهمید ماجرا چیه دیگه دلش سوخت و گذاشت کارم رو ادامه بدم و تمام. البته این سوتی آخر ترتیب در خاموش کردن ماشین بود که ترمز و دنده رو جا به جا انجام دادم و اگه رد می‌کرد اوج بی انصافی بود. دو تا اشتباه دیگه هم داشتم که باز هم از پارک دوبل بود که فاصله از کنار و جلو گویا مناسب نبود. والا هر جور دیدم فاصله از جلو و کنار خیلی هم عالی بود نمی‌دونم شاید ۱ سانت و یا ۲ سانت کم و یا زیاد بود :|

بالاخره از شر تمام اون نوبت گیری‌ها خلاص شدم از شر اون خانومه هم خلاص شدم که باید بهش می‌گفتم سه بار حرفش رو تکرار کنه که بفهمم چی می‌گه :|

 

+نتیجه گیری اخلاقی : پارک دوبل خانوم‌ها رو مسخره نکنیم واقعا کار سختیه!

 

 

۲- جدیدا یکسری سایت ها پیدا کردم که کتاب های مربوط به یادگیری زبان دارن. مثل زبان انگلیسی و خب تخفیف‌هاشون هم قابل توجه هست. نمی‌دونم این تخفیف ها تا کِی هست شاید هم مادام العمر باشه ولی به نظرم خیلی جالبه و گفتم اینجا هم معرفی کنم با توجه به اینکه کتاب‌ها یک مقدار گرون‌تر شده.

کلیک کنید

البته سایت زیاد هست ولی خب این سایت خوب بوده می‌تونین با یک سرچ راحت سایت‌های دیگه‌ رو هم پیدا کنین.

 

 

۳- باورم نمیشه انقدز سریع یک سال گذشت. الان که می‌رم پست‌های سال قبل رو می‌خونم اونجا در رابطه با خسته شدن در این ایام قرنطینه رو می‌خونم و می‌خندم بهشون و می‌گم اون موقع فقط برای دو هفته خسته شده بودم ولی الان که یک سال گذشته و تقریبا قرنطینه هستم و اون خستگی روحی رو ندارم. فکر کنم جامعه گریز شدم 🤦‍♂️

 

 

۴- فیلم «قصر شیرین» رو نشستم نگاه کردم. دلیلش هم این بود که دوستم می‌گفت بازی بازیگراش عالی بوده و خب واقعا هم بازیشون خوب بوده. راستش رو بخواین خیلی به حال بازیگرهای کودک غبطه می‌خورم چون اونا در اون سن تونستن در عرصه‌ی بازیگری خودی نشون بدن ولی منی که یک روزی آرزوی بازیگر شدن رو داشتم فعلا هیچ جایی حتی دوره ندیدم. البته می‌دونین دوستندارم آدم معروفی باشم چون اونجوری زندگی واقعا سخت هست و زیر نظر خیلی از عموم جامعه قرار می‌گیره و از اون جهت واقعا دوست ندارم. از طرف دیگه دنیای بازیگری واقعا دنیای کثیفی هست که می‌تونم مثبت‌ترینش رو بگم کشیدن سیگار هست که واقعا خودم رو تصور می‌کنم جای بازیگری که داخل فیلم سیگار می‌کشه فورا از حرفه‌ی بازیگری کنار می‌کشم

 

۵- از کلاسا بگم؟  فعلا خوبه خداروشکر. مثل ترم قبل نبود که همه یک دفعگی بخوان هجوم بیارن و کیلو کیلو تکلیف بدن. اساتید هم خداروشکر آدمای خوبی هستن. هر کدومشون یک مدلی هستن. چندتاشون رو هم از همین فاصله‌ی مجازی عاشقشون شدم (کمتر کسی به این درجه عرفانی نازل می‌شه برام)

 

۶- چه فعالیت‌ها کم شده :)

سال قبل یادمه همین روزا هر دو سه روز یک بار هر کسی یک چالش جدید می‌ذاشت و همه شرکت می‌کردن 😐😂

شما را چه شده است؟ چرا کم کار شده‌اید ؟لازمه کلیپ‌های سهیل سنگرزاده رو بیارم اینجا گوش بدین و امید به زندگیتون صد بشه؟ :))))