خودم و نوشته هام

چند وقت قبل، یعنی حدود چند ماه قبل یک پستی رو خوندم در ارتباط با اینکه نباید شادی‌هامون رو در فضای مجازی بذاریم. محتوای پستش رو دقیق یادم نیست. شاید هم اینطوری بود که نباید «خیلی» شادی‌هامون بگیم. « چون ممکنه این کار باعث فخرفروشی یا همون «show off» بشه و از طرف دیگه یک حس بدی رو به خواننده‌های پست منتقل بکنه. »

شاید قبلا با این موضوعی که داخل گیومه بیان کردم، موافق بوده باشم ولی الان تا حدودی مخالفم.

اول اینکه زندگی‌ ما پر از پستی‌ها و بلندی‌هاست. پر از سختی‌ها و آسونی ها و کلا بالا و پایین زیاد داره. نه تنها زندگی من. نه تنها زندگی شما و نه تنها زندگی ما، زندگی همه همین شکلی هست. چه اون کسی که دنبال هدفش باشه و چه اونی که بدون هدف در حال زندگی کردن هست. همه‌مون اینطوری هستیم. پس هیچ‌ زندگی‌ای نیست که سراسر آسودگی و راحتی باشه. به هر حال ممکنه هر اتفاقی بیفته که آرامش ما رو به هم بزنه و اصلا خودمون و نیازمون طوری هست که نیاز به هیجان داریم. نیاز به سختی کشیدن داریم. دوست داریم یک چیز جدید رو تجربه بکنیم که زندگی الانمون از یکنواختی دربیاد. 

همه‌ی این‌ها رو گفتم که در نهایت این رو بگم که من اگه امروز خوشحالم و میام از خوشحالیم می‌نویسم ممکنه که فردا ناراحت باشم و بیام از ناراحتیم بنویسم. ممکنه ۲ روز دیگه هم ناراحت باشم و باز هم بیام بنویسم و بعدش یک هفته خوشحال باشم و بنویسم و ... از چرخه ادامه داره. پس همه‌چی یکسان نیست و مطمئن باشین هیچ‌کسی پیدا نمی‌شه که «فقط» از ناراحتی‌هاش بنویسه و یا هیچ‌کسی هم پیدا نمی‌شه که «فقط» از شادی‌هاش بنویسه!

به علاوه اینکه خواننده ممکنه از خوندن پست‌های شاد حس بدی به دست بیاره که باید بگم اون خواننده هم باید از این موضوع آگاه باشه که «دائما یکسان نباشد حال دوران» پس «غم مخور» بیایم خودمون هم در شادی اون شخص سهیم باشیم :) 

 

نکته‌ی دوم هم اینکه خیلی از ما وقتی خبر خوبی می‌شنویم و یا متوجه چیزی می‌شیم که ما رو سورپرایز می‌کنه؛ انگار که یک راز باشه و دوست داشته باشیم که یک جایی بیان کنیم و اگر هم اون رو بیان نکنیم (چه مستقیم و چه غیرمستقیم) دیوونه می‌شیم ( :) )، پس بیان اون اتفاق مهم هست. چرا بیانش نکنیم؟‌ چه اشکالی داره؟ قصدمون این نیست که کسی دیگه رو هم در شادی‌مون سهیم کنیم؟ چون آدم با شنیدن خبر خوب خوشحال می‌شه دیگه؛ نه؟

البته که قصد نویسنده هم خیلی مهمه‌. یک عده با قصد فخرفروشی دست به انتشار مطالب شادی بخش از زندگی‌شون می‌زنن که خب این مدل افراد به شدت زیادن. خیلی زیادن. خصوصا داخل اینستاگرام و اون فضای مسمومش. ولی همه اینطوری نیستن :)

و در نهایت هم این رو بیان کنم. انتشار این پست‌های شادی‌آور و ناراحت کننده خیلی خوبه. که یاد آور همون بیت حافظ هست که بالاتر هم گفتم:

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور»

و اینطوری هست که می‌فهمیم زندگی همه‌مون این شکلیه و همین شکلی هم باید باشه. چون این شکلی همه‌ چی قشنگ‌تره و دلیل اینکه من همچنان روزانه‌نویسی می‌کنم و وبلاگ‌هایی که روزانه‌نویسی می‌کنن رو بیشتر می‌خونم به همین دلیله :)

 

در کل شاید هم تمام حرفایی که زدم غلط باشه و اگه اینطوری باشه می‌تونین کمکم کنین که راه درست تر رو ببینم.