خودم و نوشته هام

تابستون سال قبل بود که با یکی از دانشجوهای فارغ‌التحصیلی که رفیقم هم بود نشستم و صحبت کردم. خیلی صریح بهم گفت که معدل هیچ تأثیری توی وضعیت نداره.چند روز قبل هم با یکی از اعضای اصلی شورای صنفی صحبت کردم و اون هم گفت که هیچ تأثیری نداره و صرفا فرمالیته هست ... این قضیه حس خوبی بهم نمی‌ده. دانش‌ تئوری به درد من نمی‌خوره ولی براش تلاش کردم و می‌تونستم به جای اینکه بشینم و وقتم رو صرف این دانش‌ تئوری بکنم، برم و همون دانش عملی رو یاد بگیرم که در آینده بتونم کلاس‌داری بهتری داشته باشم. 

امتحان فردا تموم بشه عملا ترم برای من تموم شده هست چون خیلی کارهام سبک می‌شه. هر چند امتحان فردا رو مطمئنم پاس هستم ولی اینکه نمره‌ی کاملی بگیرم ...؟ نمی‌دونم ...

هنوز هم برای ادامه تحصیلم مردد هستم. اینکه همین رشته رو ادامه بدم یا برم یک رشته‌ی دیگه. اگه بخوام این رشته رو ادامه بدم باید معدل نسبتا خوبی هم داشته باشم. اصلا از شرایط ارشد خبر ندارم. اینکه باید چی بخونم و دفترچه‌اش چه شکلی هست و ... اصلا چه رشته‌ای بخونم. خیلی سردرگم هستم ...

حس و حال این روزهام خنثی رو به بد هست. البته چند روز قبل خیلی خیلی بد بود. در واقع حال افتضاحی داشتم. همه چیز طی ۶۰ دقیقه رخ داد. سه تا خبر می‌تونست من رو به بدترین حالت ممکن برسونه. 

مورد اول: خبری که اول بهمون رسید این بود که امتحانات دانشگاه به صورت حضوری برگزار می‌شه و این برای منی که کلاس‌ها رو به صورت مجازی می‌گذروندم، دردناک بود. خیلی از دانشجویان به این قضیه اعتراض داشتن که البته راه به جایی نبرد  ...

مورد دوم: این خبر شوکه کننده ترین خبری بود که می‌شد شنید. طبق گفته‌ی وزیر آموزش و پرورش (نمی‌دونم اصلا وزیر داریم یا نه :دی) ورودی‌های سال ۱۳۹۸ (که من هم جزوشون می‌شم) باید مهر سال آینده بریم برای تدریس در مناطق محروم و آخر هفته رو در دانشگاه به صورت مجازی بگذرونیم ... منی که کلا سهمم از دانشگاه حضوری ۴ ماه بود ... من حالا به اینش کاری ندارم. یعنی من نباید طی هفته استراحتی چیزی بکنم؟ هفت روز هفته رو یا کلاس مدرسه‌ام و یا دانشگاهم :) این یک سال هم نه جزو سنوات حساب می‌شه و نه در تعهد تأثیری داره و نه در حقوق تأثیر مثبتی داره و خلاصه وضعیت مناسبی نیست :(

مورد سوم: مشخص شد که باید حداقل یک ماه رو آموزشی سربازی بریم (البته هنوز قطعی نیست) و یک ماه از تابستون رو درگیرش هستیم (حالا امسال و یا سال دیگه) ...

خیلی خبرای بدی بودن و من یک هفته‌ی تمام به خاطر اینها افسرده شده بودم و با خودم می‌گفتم یعنی ما اندازه یک ذره هم برای کسی اهمیت نداریم و این خیلی دردناکه. اگه سال دیگه اشتباهی از من در مدرسه سر بزنه  و از من فیلمی گرفته بشه و در فضای مجازی وایرال بشه، قطعا یقه‌ی من گرفته خواهد شد و نمی‌گن که چند ترم پاس کردم و فقط می‌گن که معلم هستم :)

و خب کلا اصلا این کار هیچ مزایایی نداره. بیگاری خالص هست و کلا حس و حال خوبی نداره و از الان خیلی ناراحتم. هر کسی این قضیه رو می‌گه حالم خیلی بد میشه. اصلا دوست ندارم بهش فکر کنم ولی به زودی اتفاق میفته. چیزی که حقم نیست سه ماه دیگه اتفاق میفته و من هنوز آمادگیش رو ندارم ...

:(

توی حالت عادی وقتی می‌خوایم یک غذای گران قیمتی رو در جمع دوستانمون بخوریم، دوستامون برای اینکه اذیتمون کنن می‌گن که تا حالا به کودکان کار فکر کردی که پول ندارن غذا بخورن؟ و اون غذا کوفتمون می‌شد. با این حال می‌خندیدیم. 

الان هم یک همچین حسی دارم. من همه جا می‌رم. خوش می‌گذرونم، می‌خندم و از زندگی هم راضی هستم ولی یک حس عذاب وجدان دارم. نمی‌دونم چیکار کنم. دقیق‌تر بگم، برای مردم آبادان نمی‌دونم چیکار کنم. البته نه فقط برای اون‌ها. دیشب هم یک خبر غم‌انگیز دیگه شنیده بودم (احتمالا شنیده باشین و اگر هم نشنیدین دوست ندارم باعث انتشار اون خبر بد بشم). احساس تهی و پوچ بودن دارم. اینکه کاری از دستم برنمیاد که بتونم مایه‌ی تسکین‌شون بشم. نه فقط آبادانی‌ها بلکه کسایی که این چند روز درگیر رنج و غم هستن.

اینکه با پیژامه پشت باد کولر در حال نوشیدن یک لیوان آب بیام و به آبادانی‌هایی تسلیت بگم که دارن با بی‌برقی و آلودگی هوا و بی‌آبی دست و پنجه نرم می‌کنن، اوج نامردی‌ هست. انگار که رفع مسئولیت باشه و خب نمی‌دونم چیکار کنم. لازمه خوشحال نباشم؟ یا ناراحت باشم؟‌ کار بیشتری از دستم برمیاد؟‌ اینا سوالاتی هستن که این چند روز به سراغم میان و جوابی براشون ندارم ...

اگه در رابطه با این موضوع داستان بنویسم، آروم می‌شم. اما خب داستان نوشتن چه فایده‌ای داره؟ :) وقتی قرار نیست دردی از کسی کم بشه ...

۱- تقریبا می‌شه گفت که مدرسه‌ها تموم شده و روزهای پایانیش رو داریم می‌گذرونیم(مقطع ابتدایی). این روزها اکثر کادر مدرسه خسته هستن و دانش‌آموزا هم یک حالت خسته برای آزادسازی انرژی بیشتر هستن و جنب و جوش بیشتری هم دارن :)‌ خلاصه که خیلی شر و شرارتشون زیاد شده. 

الان دیگه اکثر دانش‌آموزای مدرسه من رو می‌شناسن نه به عنوان یک معلم ولی من رو «آقا»‌ خطاب می‌کنن. منم که فامیل خیلی‌هاشون رو نمی‌شناسم فقط جوابشون رو می‌دم :)

۲-دو هفته‌ی قبل بود که یک امتحانی از دانش‌آموزا گرفتم. درس اجتماعی از اول تا آخر و جواب برخی از دانش‌آموزان رو می‌تونید ببینید:

البته اونی که نوشته‌ بود «تعطیلی» براش درست گرفتم :)

هیچی دیگه ناامید شدم :))) در طی زمان امتحان هم تقریبا از ۴۵ دقیقه، شاید ۳۰ دقیقه داشتم جواب دانش‌آموزا رو می‌دادم. خیلی کار سختی بود. اکثرا سوالاشون هم خیلی عجیب و غریب بود. 

۳- امروز صبح موقع امتحان داشتم برگه‌ها رو منگنه می‌کردم یکی از دانش‌آموزا ازم پرسید معنی «مشفق» چی می‌شه؟ منم که نمی‌دونستم که سوال امتحانش هست بهش جواب رو گفتم 🤦‍♂️😂 اونم یک لبخند زد. بلافاصله یاد خودم افتادم که دقیقا همین کار رو با یکی از دبیرامون کرده بودم و تونستم ازش جواب یک سوال رو به دست بیارم 😂 خلاصه اینکه یک لبخند زدم برگشتم و به خودم گفتم اینا همه کارما هست. اون روزایی که به دبیرا می‌خندیدی و مسخره‌شون می‌کردی باید به فکر این روزها هم می‌افتادی 😂

۴- قبلا از یک آقایی در مدرسه تعریف می‌کردم که خیلی باهام گرم می‌گیره. این آقا معلم کلاس چهارم هست. تیپ و چهره‌ی ساده و معمولی داره (البته امروز یک شباهت خاصی به مدز میکلسون در فیلم شکار داشت و برام عجیب بود‌ :/ ) امروز صبح موقعی که همدیگه رو دیدیم، دستش رو دراز کرد که دست بده، منم دست دادم و دست دیگه‌اش رو هم گذاشت کنار دستم که دو دستی دستم رو بگیره و دستش هم جوری بود که پایین‌تر از دست من باشه (توی زبان بدن به این کار می‌گن صمیمیت و دوستی بیش از حد) و خب با روی خندان و خوشحال باهام صحبت می‌کرد. ماسک هم نداشت و می‌تونستم کامل صورتش رو ببینم. خلاصه اینکه دوباره از رشته‌ی معلمی تعریف می‌کرد و از خوبی‌هاش و خوشی‌هاش و اینکه به حرف بقیه گوش ندم و ... ( بقیه کادر مدرسه از معلمی بد می‌گن 🤦‍♂️😂) خلاصه اینکه خیلی دوستش دارم و حیف که فکر کنم بازنشسته هست و نمی‌شه سال دیگه ببینمش. مشخص بود که بچه‌ها رو خیلی دوست داره. تنها معلمی هم بود که همراه با بچه‌ها عکس دسته جمعی گرفت 😥 

ای کاش می‌شد با این معلم ارتباط بیشتری داشته باشم. ای کاش سر کلاسش می‌رفتم که ببینم کلاسش چجوریه و من خیلی حسرت می‌خورم. ای کاش می‌رفتم :( و خب نمی‌دونم می‌شه باهاش ارتباط برقرار کرد یا خیر ...

تنها کسی که از معلمی خوب می‌گفت و انرژی زیادی داشت. زنگ‌های تفریح، موقع صف. توی حیاط مدرسه بود و با شاگردهاش صحبت می‌کرد. فکر کنم یک معلم نمونه هست. حداقل برای ارزش قائل شدن برای دانش‌آموزا.

۵- من یک روزی رفتم پارک نزدیک خونه و تیپ و پوشش اسپورت و ورزشی داشتم. همینطوری داشتم قدم می‌زدم که متوجه شدم یک نفر داره من رو با صدای بلند ، خطاب می‌کنه:«آقای امیر پلاس، آقای امیرپلاس» جهت صدا رو تشخیص دادم و متوجه شدم که یکی از بچه‌های مدرسه داره من رو صدا می‌زنه. احساس کردم لختم 🤦‍♂️😂. من رو با نیم آستین و شلوار ورزشی ندیدن که دیدن. حالا این که هیچی. بقیه هم داشتن من رو نگاه می‌کردن. هیچی دیگه از خجالت داشتم آب می‌شدم. به دانش‌آموزه با دست اشاره می‌کردم آرومتر من رو صدا بزنه و فهمیدم . باز صداش رو بلندتر می‌کرد 🤦‍♂️😂

یکی هم بود بهم گفت که شانست بگیره این معلما و مدیر مدرسه تو رو با این پوشش نبینن که آبروریزی خواهد بود :)))

۶- چرا هر کی رو دنبال می‌کنم بعد یک مدت کوتاه از بیان می‌ره و یا نمی‌نویسه؟ 😶 من بچه‌ی خوبیم نکنین این کار رو. می‌خوره توی ذوقم 😥

سختی کشیدن جذابه. چیزی که توی پست پایینی هم گفتم. ولی اینکه یکسری کارها رو نمی‌رسم انجام بدم دیگه آزاردهنده هست. اینکه از برنامه جا می‌مونی حس بدتری به خودت می‌ده و ناامیدتر می‌شی. در نهایت هم مشکل اصلی اونجایی شروع می‌شه که این کارها تموم نمی‌شه و هر هفته ادامه داره. 

الان نزدیک دو هفته هست که می‌خوام کامنت یکی از بلاگرها رو جواب بدم و متأسفانه به دلیل مشغله‌های فراوان نمی‌تونم و اصلا وقت نمی‌کنم که حتی بهش فکر کنم. مدام می‌گم که امروز تموم می‌شه و فردا دوباره آزاد می‌شی و وقتی که به فردا می‌رسم، می‌بینم که همه چی داره بدتر می‌شه. 

دوست دارم زمان متوقف بشه. یکم استراحت کنم. یکم ریکاوری کنم. حتی برخی کلاس‌ها رو هم شرکت نمی‌کنم ولی باز هم نمی‌کشم که ادامه بدم. اینطوری بگم که دل به کار نمی‌دم. چون در حال حاضر توانش رو از دست دادم ...

توی «نمی‌خوام برم مدرسه» ترین مود ممکن هستم و فردا باید برم مدرسه ...

قشنگ مشخصه که ذهنم به هم ریخته هست. هر پاراگراف و هر جمله یک موضوع جداگانه رو داره ...

+راستی بابت شرکت در اون نظرسنجی هم ممنونم خیلی لطف کردین

زندگی الان من اینطوری هست که یک تکلیف ( هر چیزی که باعث بشه من بابتش احساس مسئولیت بکنم) رو انجام می‌دم، تکلیف تموم می‌شه و می‌رم برنامه‌ی آینده رو یک نگاه می‌کنم و می‌بینم که یک تکلیف دیگه مونده. اون رو انجام می‌دم و می‌بینم که، ای بابا 🤦‍♂️😂 یک تکلیف دیگه مونده، اون رو انجام می‌دم و سر و کله‌ی یکی دیگه هم دوباره پیدا می‌شه.

فکر کنم این الان زندگی خیلی از ماها باشه. به نظر خسته‌کننده و ماشینی باشه. ولی من دوست داریم این خستگی رو :) برام خیلی جذابه. حتی قصد دارم سر خودم رو شلوغ تر بکنم. همزمان که یک کاری رو می‌کنم، فکرم مشغول یک چیز دیگه باشه.

به نظرم همه‌ی این‌ها جذاب باشه. اینکه همزمان به فکر درآمد، بودجه، تکلیف و امتحانات دانشگاه، نشریه و رسانه‌ی دانشگاه، کارفرماها، تصحیح برگه‌های دانش‌آموزان، مهارت‌های جدید و ورزش فکر کنی و براشون برنامه بچینی. تازه اینکه با دوستام قرار بذارم و برم بیرون ...

خلاصه زندگی همین شکلی هست و من تا حدودی پذیرفتمش. البته شاید روزی برسه و بگم «نمی‌تونم دیگه» و «نمی‌کشم» ولی الان راضیم

«

سلام به تویی که نامه رو باز کردی. 

امیدوارم حالت خوب باشه. پشت چند لایه ماسک نباشی. این ماسک می‌تونه به خاطر آلودگی هوا باشه، به خاطر یک بیماری همه‌گیر باشه و یا هر چیزی که ممکنه در آینده رخ بده و ما خبردار نیستیم ...

این نامه رو سال ۱۴۰۱هجری شمسی نوشتم و به میلادی هم می‌شه سال 2022. اگه کلمه‌ی «هجری شمسی» و «میلادی» رو نمی‌دونی باید بری یک سر به کتاب‌های تاریخ بزنی شاید اونجا چیزی نوشته شده باشه. احتمالا شما با کل مردمی که باهاشون زندگی می‌کنین یک تقویم و تاریخ جدیدی رو شروع کردین و دارین از اون شروع می‌کنین و این عبارات براتون ناآشنا باشه. توی محیط بلاگستان (که اصلا شک دارم توی زمان شما چیزی به اسم «وبلاگ» وجود داشته باشه)‌ از کاربرها خواسته شده تا یک موزه درست کنیم. از حال و آینده‌ای که در اون زندگی می‌کنیم. برای شما آیندگان. کسانی که شاید یک روزی دنبال ما می‌گردین. من کلی فکر کردم. فکر کردم و فکر کردم و فکر کردم. چیزی جز نامه به ذهنم نرسید. نامه‌ای از وضعیت الانی که ما مردم جهان توش هستیم. البته همه‌ی مردم هم نه. می‌خوام از شهر بگم. از آدما بگم.

صبح که از خواب پامی‌شم و از خونه می‌زنم بیرون، چهره‌ی خاکستری شهر برام تاریک‌تر می‌شه. آدما همه توی فکر و ذهن خودشون هستن. شاید یک کیف دستشون باشه شاید هم نه. همه خیلی آروم و با وقار راه می‌رن. آدما لباس‌های تیره و رسمی دارن. چیزی که حالم رو به هم می‌زنه. همه چی خاکی به نظر می‌رسه. هیچ چیزی تمیز نیست. هم‌نوای خیلی از آدما شده دو تا سیم که به گوش‌هاشون وصل می‌شه و یک آهنگ که در حال پخشه. یک عده که شاید کمبود توجه دارن صدای موسیقی رو بیشتر می‌کنن که خیلی آزار دهنده هست. سوار اتوبوس و یا مترو می‌شم، خیلی‌ها به اطراف نگاه می‌کنن. انگار که یک غم و یا مشکل همه رو در بر گرفته باشه. انگار که آدما دوست ندارن توی چشم همدیگه نگاه بکنن، انگار که از همدیگه می‌ترسن. از اینکه به یک آدم جدید اعتماد بکنن. البته آدم‌های مسن‌تر پذیرای صحبت کردن با بقیه هستن، اما کسی از این کار استقبال نمی‌کنه. خودم هم استقبال نمی‌کنم. البته نه اینکه بترسم. نه! چون حرفی برای گفتن ندارم. 

وقتی صحبت با دوستام تموم می‌شه دوست دارم ده بار و یا حتی بیست بار بهشون بگم «خداحافظ» و اون هم روش رو برگردونه و بهم جواب بده. اما انگار بعد از خداحافظی، با هم غریبه‌ایم و اصلا همدیگه رو نمی‌شناسیم حتی از کنار همدیگه رد می‌شیم ولی به همدیگه نگاه نمی‌کنیم. انگار که اصلا وجود نداریم. 

خیلی از گفت و گو با یک «سلام خوبی» شروع می‌شه. جملات تکراری :)‌ حالم از این کلمات به هم می‌خوره. خودم وقتی این کلمات رو دریافت می‌کنم، حس بدی بهم دست می‌ده. انگار که حدس می‌زنم بعدش قراره چی بگم. حتی اگه بگم «خوبم» هم طرف مقابل هیچ واکنشی نشون نمی‌ده و این خیلی «حداقل» برای من ناراحت کننده هست. انگار که اون «خوبی؟» فقط یک سوال بوده برای آغاز یک مکالمه. یک مکالمه‌ی مدرن با یک کسی که فقط نیازت رو برطرف کنه. 

وقتی می‌خوام به خونه برم و سوار آسانسور می‌شم، یک بوی عطر شدیدی رو متوجه می‌شم. به طوریکه سر درد می‌گیرم. الان متوجه می‌شم که پسر همسایه‌ی بالاییمون مواد و سیگار مصرف می‌کنه. اون بوی عطر برای از بین بردن بوی سیگاره. این هم نشونه‌ای از خانواده‌ی این زمان هست. 

خیلی دوست دارم برای پسری که توی خیابون تند تند راه می‌رفت دست تکون بدم. یا برای اون دختری که سرش رو از شیشه‌ی سقف ماشین سانروف دارش بیرون میاره لبخند بزنم و باز هم دست تکون بدم. اما ممکنه خانواده‌ی این بچه‌ها من رو به چشم دزد ببینن و برای همین پشیمون می‌شم ... خیلی دوست دارم کارهای مختلفی انجام بدم ولی ... پشیمون بشم. بنا به هر دلایلی. انگار که کسی حوصله‌ی من رو نداره و یا دوست نداره وقتش رو صرف کار من بکنه ... یک چیزی شبیه انیمیشن «شازده کوچولو»

البته که این دنیا هنوز زیبایی‌هایی رو داره. همین که این احساس خوبی و خوشی در من از بین نرفته به نظرم خیلی هم خوبه. و من امیدوارم. امیدوارم به آینده. خیلی دوست دارم ببینم آینده چه شکلیه. همونطور که شما بدونین.

راستش هر چی فکر کردم که چه چیزی می‌تونه بهترین بازتاب از زندگی کنونی‌مون باشه. اینکه یک اثر به این موزه هدیه بدم تا شماها ببینین. بهترین چیز برای نشون دادن وضع زندگی کنونی، رسانه‌ها هستن. به نظرم فیلم C'mon C'mon می‌تونه یک اثر باشه که وضع آدم‌های این روزها رو ببینین تا لذت ببرین. لینک دانلود غیرقانونیش رو می‌خواستم بذارم ولی گفتم شاید فیلتر و یا تحریم شده باشه که کلا پشیمون شدم. البته که در آینده‌ای نه چندان دور دوباره لیست فیلم‌ها رو می‌ذارم.

به هر حال امیدوارم این نامه نشانه‌ی خوبی باشد تا من بتوانم به آینده نشان بدهم که چه چیزی در اینجا بوده. راستی یک نسخه‌ی انگلیسی از همین نامه هم برات ارسال می‌شه. البته خیلی دقیق نیست. چون از گوگل ترنسلیت کپی و پیست کردم و خیلی بهش اعتمادی نیست D: 

امیر

اردیبهشت ۱۴۰۱

یا ۲۰۲۲

»

دکمه‌ی «ارسال» زده می‌شود. به نظر می‌رسید همه چی تمام شده باشد. اما بعد چند دقیقه، یک ایمیل برایم ارسال شد. خیلی تعجب کردم. باکس ایمیل را باز کردم و نوشته بود Future. کمی عجیب به نظر می‌رسید. ایمیل را باز کردم و ...

خب ببینم تخیلم اجازه می‌ده بتونم اون موقع رو تصور کنم یا نه :)

ممنون که خوندین. 

پ.ن: چالش از اینجا شروع شد. (کلیک کنید). می‌دونم اگه اسم نبرم و بگم که همه دعوتید هم هیچکس جدی نمی‌گیره. اما باور کنین خسته‌ام:دی پس همه‌تون دعوتین و بنویسین.

پ.ن۲: این چالش من رو یاد سریال Dark انداخت(حس می‌کنم اسپویل می‌شه اگه سریال رو تماشا نکردین، ادامه رو نخونین شاید بهتر باشه). یک دریچه زمانی بود بین زمان‌های 1910 , 1953, 1986 , 2019 , 2051. کلا جالب بود :)

وقتی برنامه‌ی تلویزیونی «زندگی پس از زندگی» رو تماشا می‌کنم، با خودم فکر می‌کنم که چرا خدا هیچ وقت ما رو همون اول زندگی نبرده که اون دنیا رو ببینیم و بعدش تصمیم بگیریم که کدوم راه رو انتخاب کنیم؟ 

یا مثلا این سوال که « می‌شه منم یک بار تجربه‌ی نزدیک به مرگ رو داشته باشم؟‌ ببینم اونجا چه شکلیه؟ تو رو خدااا ...»

ولی خب وقتی دیدم که یک نفر که همچین تجربه‌ای داشته و برگشته و بعدش قصد خودکشی کرده بود که دوباره اون دنیا رو ببینه، به نظرم ادامه‌ی زندگی خیلی حس بدی می‌ده.

اما این همه نفر تجربه‌ی نزدیک به مرگ داشتن؟

شما چی فکر می‌کنین؟

۱- دیروز خاطرات فراموش نشدنی رو داخل مدرسه ساخته بودم. از امتحانی که صبح از بچه‌ها گرفته بودم و اونها هم وسط امتحان تقلب می‌کردن🤦‍♂️😂 انقدر ضایع بودن فقط من داشتم می‌خندیدم و لبم رو گاز می‌گرفتم :))))))) پسره ردیف جلو نشسته بود به من زل می‌زد و من یک لحظه نیمکتش رو نگاه کردم، از فضای زیر نیمکتش مشخص بود کتابش رو باز کرده داره نگاه می‌کنه 🤦‍♂️😂 باز چشمم رو بردم سمت دیگه، یک نفر دیگه چپ چپ بهم نگاه می‌کنه انگار که داشت از نفر جلوییش کمک می‌گرفت. سریع نگاهم رو بردم سمت دیگه که بذارم تقلب بکنه. چون اول امتحان داشت گریه می‌کرد چون چیزی نخونده بود (کرونا داشت و مدرسه نیومده بود از اول سال نو). برنامه داشتم زنگ آخر بهشون بگم که یکم توی تقلب کردنشون بهتر عمل کنن ولی مجبور شدم برم کلاس دیگه و حیف شد ... (به معلم هم چیزی نگفتم ولی قطعا می‌دونه)

۲- برگه‌ها رو تصحیح می‌کردم. معلم گفت که به همه ۱ نمره اضافه کنم و اینکه دست باز تصحیح کنم و سخت نگیرم. منم خیلی دست باز تصحیح کردم. اون پسری که کتاب باز کرد، نمره‌اش کامل شد. چهار پنج تا کامل دیگه هم داشتیم ولی دیگه خیلی دست باز تصحیح کردم. 

۳- یکی از بچه‌ها اومد کنارم و گفت من هیچی ننوشتم. من هم نمی‌دونستم که چیکار کنم. به معلم گفتم و معلم هم گفت صفر رد کنم و من هم مجبور شدم صفر رد کنم. و قبل اینکه برم کلاس دیگه با دانش‌آموز تنهایی صحبت کردم که بشینه درس بخونه تا بتونه سال آینده برای مدرسه ثبت نام کنه و در نهایت هم بهش گفتم اگه چیزی هم نخوندی و بلد نبودی الکی بنویس. هر چی به ذهنت می‌رسه و قول داد که این کار رو انجام بده ...

۴- صف تموم شده بود و دانش‌آموزا باید می‌رفتن کلاساشون. یکی از معلما که از قضا خیلی باهام گرم می‌گیره ( خیلی باهام خوش برخورده) داشت می‌گفت که معلمی چقدر خوب و حس خوبی داره. بعد چند ثانیه معاون مدرسه که داشت بچه‌ها رو می‌فرستاد سر کلاس داد زد و بهم گفت:« آقا، مگه تو بیکار بودی که رفتی تربیت معلم رو انتخاب کردی.» 🤦‍♂️😂 من و معلم با همدیگه خندیدیم. چون داشت از معلمی تعریف می‌کرد و معاون داشت بدش رو می‌گفت. معاون ادامه داد:« سی ساله دارم داد می‌زنم، توی راهروی مدرسه تند راه نرین ، تند راه نرین، مگه گوش می‌دن؟» دو سه تا بچه هم داشتن می‌دویدن که خوردن به معلمی که داشت باهام حرف می‌زد. نزدیک بود بیفته ولی خب بازم می‌خندید. در نهایت هم اینکه به معاون کمک کردیم که بچه‌ها آرومتر بشن. 

۵- زنگ آخر بود که رفتم داخل یک کلاس و اونجا باید کلاس داری می‌کردم. زنگ انشا هم بود و یک موضوع دادم که بچه‌ها بنویسن. توی اون لحظه ایده‌ای نداشتم ولی اگه از هفته‌ی دیگه کلاس اینطوری بهم بدن حتما سعی می‌کنم که ایده‌ی خوبی داشته باشم. اما کلاس داری خیلی خوب بود. هم اینکه بچه‌ها سریع باهام رفیق شدن و هم اینکه خیلی بچه‌های حرف گوش کن و ساکتی بودن. خیلی هم دوست داشتنی. 

۶- برای «شاد» هم مجبور شدم یک دونه عکس پروف بذارم. در واقع دانش‌آموزا ازم خواستن که این کار رو بکنم. بهم گفتن که یک عکس گل لاله بذارم. من هم گشتم و گشتم و نظر یکی از دانش‌آموزا رو در رابطه با عکس مورد نظر خواستم و اون هم تأیید کرد و گذاشتم پروفم. هر چند خیلی راضی نیستم ولی بچه‌ها خواستن و حداقل تا آخر بهار این عکس رو نگه می‌دارن.

۷- یک توصیه‌ای که می‌شه اینه که روی برگه‌ی دانش‌آموزا بازخورد بنویسین. چون خوششون میاد و اینکه چقدر بهشون توجه می‌شه. بهشون حس ارزشمندی می‌ده. البته که در سنین بالاتر این کار نشدنی هست چون وقت و زمان و حوصله‌ی کافی برای معلم نیست که بخواد برای دونه به دونه‌‌ی دانش‌آموزا همچین کاری بکنه ولی الان که من حوصله و وقتش رو دارم چرا همچین کاری نکنم؟ قصد دارم این کار رو برای همه دانش‌آموزا انجام بدم و یک بازخورد دوستانه براشون بنویسم. حتما خیلی خوشحال می‌شن :)

۸- دیشب هم از طرف دانشگاه، افطار دعوت بودیم و علاوه بر زنده شدن حس نوستالژیک سه سال قبل (کیفیت نامطلوب غذا و کم بودن و... 🤦‍♂️😂)‌ زولبیا و بامیه هم بلند کردیم(به عبارتی دزدیدیم) و با خودمون آوردیم خونه 🤦‍♂️😂😂😂

۹- البته این بین هم اتفاقات بدی هم رخ داد.

الف- موقع برگشتن به خونه، یک ساختمون در حال ساخت و ساز بود و باد هم میومد و سیمان روی من ریخت و روی برگه‌های انشا هم یک ذره سیمان ریخت. البته خداروشکر چیز زیادی نبود. دوست نداشتم ذوقشون نابود بشه ... 

ب- دو بار سرم به دو جای مختلف خورد و یکی کنار چشمم بود که الان هم تورم کرده و اون یکی دیگه هم خونریزی داشت. 

خلاصه که دیروز روز پرماجرایی بود و ببخشید که به وبلاگ‌هاتون کمتر سر می‌زنم، چون زندگیمون داره حضوری‌تر و غیرکرونایی‌تر می‌شه ... 

۱- امیدوارم هر چی سریع‌تر این ماسک رو از زندگی انسان‌ها حذف بکنن. آخه یعنی چی؟‌ برای سی تا دانش‌آموز قد و نیم قد کلاس شیشمی داشتم املا می‌گفتم. هر کلمه‌ای که می‌گفتم رو باید چندین و چند بار تکرار می‌کردم و وقتی به فعل جمله‌ها می‌رسیدم (🤦‍♂️) ... مثلا کلمه «باشند» بود و من می‌گفتم «باشند» بعد چند ثانیه می‌پرسیدن، «باشم»؟ «باشد»؟ یک بدبختی‌ای بود. معلم هم یک گوشه نشسته بود داشت به ریش من می‌خندید که داشتم اون بین عذاب می‌کشیدم :))) وقتی هم املا تموم شد برگه‌ها رو دادن به من که تصحیح بکنم. خط‌ها که اکثرا افتضاح بود 🤦‍♂️ ولی خب منم توی این مورد حوصله‌ام خوبه و می‌تونستم بخونم و تصحیح کنم. ولی اکثر کلمه‌ها مثل همون «باشند» رو باشم و یا باشد نوشته بودن 🤦‍♂️ و یا کلمه‌ی «معجزه» رو «موجزه» نوشته بودن 🤦‍♂️ که برمی‌گرده به صدای پایین من و ماسک :) البته بین املا گفتنم هم از بچه‌ها معذرت خواستم که صدام بلند نیست و پشت ماسک خیلی بلند شنیده نمی‌شه ...

سعی کردم که اونایی که مرتب و تمیز نوشتن، یک بازخورد مثبت براشون بنویسم و حس خوب رو منتقل کنم و اونایی که نیاز داشت خطشون اصلاح بشه هم یک تذکر صمیمانه بنویسم ...

کلاس دوست داشتنی‌ای هست. واقعا دانش‌آموزانش رو دوست دارم. با اینکه هیچ کدومشون رو نمی‌شناسم ولی صمیمیتی که بینشون هست رو دوست دارم.

۲- مثل اینکه دانش‌آموزی که به من واگذار شده بود، والدینش مایل به همکاری نیستن. چون اصلا جوابم رو نمی‌ده و منی که دو تا از پروژه‌هام از همین دانش‌آموزه. بابام گفت که ول کنم دانش‌آموز رو و برام مهم نباشه. من قصدم قطعا کمک کردن به دانش‌آموز بود ولی خب انگار والدینش بهم اعتماد نداشتن و فکر می‌کردن که آخر باید پولی بابت این کار بگیرن. حوصله‌ی بحث کردن با والدین رو ندارم. خصوصا این روزهایی که اکثر آدما حق رو به والدین می‌دن ... وقت زیادی هم تا پایان ترم نمونده و ای کاش ای کاش که والدینش همون اول موافقت نمی‌کردن با این موضوع ...

۳- یک نمونه از دانشجوهای رومخ رو می‌تونین همینجا ببینید 👇

استاد ساعت ۲۳ شب وقت امتحان گذاشته و پرسیده مشکلی نداره؟ و ایشون هم اینطوری جواب داده. شأن و شخصیت یک دانشجو رو با این حرکات سبک و چیپ پایین میارن یک عده. حالا یا به عمد می‌خواد این حرف رو بزنه یا غیرعمد ... تازه این یکی هم هست :)

منظور از فردا ۲۸ اسفند ماه سال قبل هست که تعطیل رسمی نبوده ولی دانشجو این سوال رو می‌پرسه :)

خیلی از کلاس‌هام هم با این سرعت نت همراه بوده که سرعت اینترنت کشورمون رو می‌تونید ببینید :) 

۴- یک کلاس مختلط می‌رم خارج از دانشگاه و حضوری هم هست. یک نفر بهم گفت که ممکنه روزهای اول این مختلط بودنه برات عادی نباشه، من که نمی‌دونستم قضیه چیه. خیلی سرسنگین رفتم داخل کلاس که بگم با کسی گرم نمی‌گیرم و ...  و حین کلاس بود که یکی از خانوما عطسه کرد، بدین صورت «اپسه» با سرعت خیلی زیاد و آروم و منی که تمام عمرم بین آقایون بودم این عطسه اصلا برام عادی نبود 🤦‍♂️ و بعد چند دقیقه یک آقا عطسه کرد با این صدا:« ااااااااپپپپپپچچچچچچچچچه»  صدای بلند و طولانی و من فقط لبم رو گاز گرفتم و که خنده‌ام نگیره از این همه تفاوت 🤦‍♂️😂 و توی اون محیط ساکت. و اینجا با حرفی که توی مورد اول گفتم مخالفت می‌کنم. ماسک خوبه. چون خنده‌هامون رو نشون نمی‌ده 

۵- دکتر مو رفته بودم و وقتی وارد مطب شدم دیدم که چند تا دانشجو هم کنارش بودن و روپوش سفید داشتن :) اول حس خوبی داشت. تا اینکه سوالاتشون شروع شد. گفتم ریزش مو دارم که دیدم همه‌شون یک دستکش دستشون کردن و اومدن سمتم. منم گرخیده بودم🤦‍♂️😂 چند لحظه گیج بودم که چی شده و من کجام تا دیدم اینا هی دارن به کله‌ام دست می‌زنن و موهام رو چک می‌کنن. منم خیلی از این کار بدم اومد که کلی آدم بیان دورم و بهم دست بزنن ولی مجبور بودم تحمل کنم که این افراد یک کیس و یا مورد رو تجربه کنن و به مشاهداتشون افزوده بشه ولی کلا حس بدی بهم دست داد اون لحظه که البته با اخلاق و رفتار اون دکتر اصلی این حس بد خیلی سریع از بین رفت.

هر کلمه‌ای که بیان می‌کردم دکتر با آرامش و مهربونی سرش رو تکون می‌داد و می‌گفت که می‌فهمم چی می‌گی و حس خوبی داشت. این مدل از دکترا به جامعه اضافه بشه لطفا :)

دو تا مشکل دیگه هم داشتم ولی خجالت کشیدم که بیان بکنم چون باز دوباره اونا میومدن دورم و بهم دست می‌زدن :|‌ و نمی‌دونستم چی بگم که اونها هم ناراحت نشن و به من دست نزنن🤦‍♂️

۶- دلم می‌خواد برم سینما. دو سه تا فیلم هست که خیلی ازشون تعریف شده و می‌خوام تماشا بکنم ولی تکالیف و ارائه‌ها اجازه نمی‌دن. حتی تنها هم برم مشکلی نیست و شاید حتی لذتش بیشتر باشه. سینمای جمعی رفتن بیشتر به درد فیلم‌های طنز و کمدی می‌خوره. باید ببینم کِی این تکالیف تموم می‌شن تا من یک نفس راحت بکشم ...