خودم و نوشته هام

داخل قسمت اول اومدم یک بخشی از ناراحتی‌هام رو گفتم که خیلی به این ماه ربط داشت. این قسمت دوم خیلی ارتباطی نداره. بهتره بگم هیچ ارتباطی نداره با این حال می‌خوام درباره‌شون صحبت کنم. (لینک قسمت اول)

تقریبا یک ماه قبل بود که یک پست موقت گذاشته بودم اینجا و داخلش نوشته بودم:

 

اینطور که بوش میاد احتمالا به زودی یک دعوای درست و حسابی باید داشته باشم !!!!!

چقدر مسئولیت ناپذیر آخه 😑

 

قضیه از این قرار بود که یک مسابقه‌ی کشوری همراه با جمعی از دانشجویان فعال و البته شبه فعال برگزار کردیم که در طی اون یک سری افراد با هم دیگه به صورت دو به دو با همدیگه بازی می‌کردن و کسی که برنده می‌شد می‌رفت مرحله‌ی بعد با برنده دیگه‌ دو به دو بازی می‌کرد(یک چیزی شبیه جام حذفی).

مرحله اول تقریبا ۱۶ نفر بودن که با همدیگه رقابت می‌دادن یعنی ۸ مسابقه و مسابقه‌ هم اینطوری بود که هر کسی یک متنی رو باید می‌نوشت و برای ما با مشخصاتش ارسال می‌کرد. من هم خیلی سریع که نتایج رو دریافت می‌کردم شروع به داوری می‌کردم و نتیجه رو اعلام می‌کردم اما دوست عزیزمون (داور دیگه‌مون) خیلی ریلکس و بیخیال میومد و می‌گفت که:« خیر تحلیل این متون نیاز به وقت بیشتری داره» !!! و البته در آخر هم خیلی قشنگ تنبلی اش رو ماستمالی کرد و ادامه داد :« باید بیشتر بررسی کنم که هر کسی رفت بالا واقعا حقش باشه و حق کسی خورده نشه به هر حال این‌ها حق‌الناس هست» حالا این آقا همون کسی بود که سر کلاس‌ها می‌خوابید و نصف دیگه زمان رو هم از کلاس بیرون بود بعد میاد برای من از حق‌الناس صحبت می‌کنه :)))))) ضمنا من این آقا رو از ترم یک می‌شناسم که همکلاسی بودیم و اساتید رو با  عبارت «دکتر» خطاب می‌کرد :))) . خلاصه دوستمون نتیجه رو گفتن و تموم شد و مرحله‌ی بعد، متأسفانه دیگه تا آخرین مرحله همینطوری بود و دقیقا هم بابت این موضوع خیلی خیلی عصبانی شده بودم و قطعا اگه پست موقت اینجا نمی‌زدم دیوونه می‌شدم. 

به هر حال مسابقه نهایی هنوز برگزار نشده در حالیکه ۱۰ روز از مسابقه‌ی قبلی گذشته و دوست عزیزمون که خیلی به حق‌الناس اعتقاد داره پیام‌های بنده رو سین می‌زنه و بعد دو روز جواب می‌ده. بنده هم قبلا نظرم رو در رابطه با افرادی که کامنت یا نظر می‌ذارم و سین می‌کنن ولی جواب نمی‌دن رو گفتم (پست مربوطه و البته پست مربوطه‌ی دیگه) (البته یکسری استثناعات هم هستن این بین که اشکالی نداره)

واقعا نمی‌دونم چجوری دارم این موجود رو تحمل می‌کنم. جدیدا هم دیگه دارم با تیکه و کنایه جواب می‌دم بهش تا به خودش بیاد ولی فعلا کاربردی نداشته و این نکته رو بگم که به ندرت عصبانی می‌شم ولی اگه عصبانی بشم قطعا از کوره از در می‌رم ...

حالا این مسابقه‌ی آخر کِی برگزار بشه معلوم نیست و من واقعا شرمنده‌ی اون افراد باقی‌مونده در مسابقه هستم ...

 

 

+از چالش‌های دیگه‌ی مسابقه مخالفت با حضور خواهران بود. قطعا اگه دانشجویان دختر در این مسابقه شرکت می‌کردن سطح مسابقات خیلی خیلی بالاتر می‌رفت اما با مخالفت معاون امور استانی همراه شد و کلی هم سر این قضیه باهاش بحث کردیم اما نذاشت. اتفاقا این بین هم چند نفر از همین دانشجویان دختر اومدن به پیویم و گفتن که برای مسابقه می‌خوان شرکت کنن (داخل پوستر مسابقه آیدی خودم رو گذاشته بودم که افراد برای ثبت نام به بنده مراجعه کنن) نمی‌دونستم دیگه با چی رویی بهشون بگم که مسابقه فقط مخصوص برادران هست و اجازه ندارید شرکت کنین و کلی هم بابت این موضوع عذرخواهی کردم🤦‍♂️ . البته که اون افراد هم خیلی خوب با این قضیه برخورد کردن. انتظار داشتم که بیان و بهم اعتراض کنن که چرا فقط مخصوص آقایون مسابقه زدیم و ... که خداروشکر اینطوری نبودن 😌

 

++خب اینم از ماه رمضون. مهم‌ترین اتفاقات همین‌ها بودن.

+++یک بخش دیگه هم در قسمت منو به وجود اومده به نامِ « کارهایی که در قرنطینه انجام بدیم» هست. می‌تونین با نظراتتون یک مجموعه کار برای دوران در خونه موندن داشته باشیم. (لینک قسمت مربوطه)

می‌خوام از یک سری اتفاقات عجیب ماه رمضان امسال بگم.

 

شب‌های قدر بود که یک پست موقت با عنوان «از اعصاب خوردی‌های شب‌های قدر» منتشر کردم.

جریان از این قرار بود که طی سه شب که مراسم برگزار می‌شه ، ما داخل خونه‌ی خودمون این مراسم رو برگزار می‌کردیم و نحوه‌ی برگزاری هم اینطوری بود که هر کدوم از آقایون باید یک بخشی از دعا جوشن کبیر رو بخونه و کلا تلویزیون هم تعطیل. 

من با دعا خوندن مشکلی ندارم ولی اینکه تلویزیون داره دعا رو پخش می‌کنه برای چی ما باید بیایم این دعا رو بخونیم؟ مورد بعدی اینکه ما واقعا دعا خون‌های خوبی نبودیم. سومین مورد هم مهمون داشتیم. منظور از مهمون برادرم بود همراه با خانومش. نگاه کنین، وقتی یک خانوم «به عبارت دیگه نامحرم» میاد وارد خونه‌ی ما می‌شه، خب قطعا یک سری محدودیت هایی برای منِ پسر به وجود میاد که پوششم رو جوری تعیین کنم که احترام برای ایشون هم حفظ بشه.حالا شما فرض کنین این دو نفر هر سه شب میومدن خونه‌ی ما و منم خیلی از دستشون کفری شده بودم .دیگه خونه‌ی ما اومدن هم یک حدی داره. مورد آخر هم تنها بودن هست. من هیچ وقت دوست ندارم پیش مامان و بابام راز و نیاز کنم دعا کنم و حتی قرآن بخونم :‌ ) یک بخشیش دلیل داره که بعدا می‌گم. کلا برای راز و نیاز با خدا من تنها نبودم اون سه شب.

 

بگذریم. به هر طریقی بود مراسم شروع شد. بابام شروع کرد به خوندن . نمی‌خوام قصد برتری خودم رو اینجا مطرح کنم. ولی تنها یک متن همراه با یک صوت خوب رو می‌تونم تحمل کنم. چیزی که نه بابام و نه داداشم در اون مهارت نداشتن . یک ریتم و لحن یکسان و بدون اهنگ و هماهنگی و گاهی اوقات بی نظم. حالا بماند که اون وسط چندین و چند کلمه غلط خوندن 🤦‍♂️. از یک طرف دیگه با یک خانواده دیگه هم تماس تصویری برقرار کردیم تا اونها هم در مراسم ما باشن. از اون افراد یک دونه آقا بود فقط و خوند . ریتم و لحن خوبی داشت ولی متأسفانه باید صداش رو روی 2x می‌ذاشتی که بعد ۵ دقیقه تازه یک فراز تموم بشه . بعدش نوبت من شد. منم که گفتم دوست ندارم دعا و قرآن بخونم. اون هم جلوی مامان و بابام. در جمع من واقعا مشکلی ندارم . داخل کلاس خوندم . قصد فخر فروشی ندارم ولی خوب می‌خونم. عالی نه! خوب. مثل عبدالباسط نیستم ولی می‌تونم به صورت ترتیل ، خوب بخونم ،یعنی یکسری حداقل‌ها رو رعایت می‌کنم. در رابطه با دعا هم همینطوری. از چندتا دعاخون در همین شب‌های قدر که سال‌های قبل پخش می‌شد گوش می‌دادم الهام می‌گرفتم و اگه سبک علی فانی رو هم اضافه کنم ، می‌تونم بگم در این قسمت هم در حد خودم خوبم. باز هم می‌گم عالی نه! فقط خوب : )

حضرت پدر یک طوری به من گفت «بخون» منم مجبور شدم بخونم دیگه. حالا بماند که اون وسط یکی هم ازم فیلم گرفت و ... حدود ۲۵ تا فراز می‌خوندم. در واقع همیشه قسمت آخر دعای جوشن کبیر با من بود. برای بار اولم بود که خودم می‌خوندم (‌ همینجا هم بگم که اون سه چهار تا فراز آخر رو به زور  و زحمت فقط تموم کردم . خیلی سخت بود . صدام اصلا درنمیومد : ) )

مراسم که تموم شد. مامانم می‌گفت چقدر خوب خوندی و فلان. بابام هم تمجید از اینکه چقدر عالی خوندی و من اینطوری بودم : 😐

و از فرداش دیگه این دعا خوندن من مخابره شد در میان همه اقوام و آشنایان و دقیقا برای همین مورد دوست ندارم کنار مامان و بابام کاری رو انجام بدم. چون سریع مخابره می‌شه. سرعتش از اخبار 20 و 30 هم بیشتره !

راستش از اینکه مورد تحسین واقع می‌شدم خیلی ناراحت می‌شدم. اینکه بعد ۲۰ سال مامان و بابات بیان و از چیزی که زودتر انتظارش رو داشتی تعریف کنن ، من رو بیشتر عصبی می‌کرد. فقط کافیه من داخل خونه چیزی برای خودم بخونم اون وقت انواع اشیاء مختلف سمتم پرت می‌شه. چون همه اعصابشون خورد می‌شه : ) خب شما دقیقا همون آدم ها هستین دیگه ...

این اتفاق من رو بیشتر عصبی می‌کنه چون به خاطر صِدام همیشه مسخره می‌شدم و همین‌ها تأثیر می‌ذاشت. فقط یک بار یکی از دبیرامون از صِدام تعریف کرد و بس وگرنه داخل خونه هم کسی از صِدام خوشش نمیاد : )

 

+قسمت دوم هم هست که مربوط به قسمت‌ دیگه‌ای از ماه رمضانه و ارتباطی با این بخش نداره. 

شنبه ۱۹ / ۲ / ۹۷

با لحنی جدی گفت.

- خب تعریف کن ، ببینم مواد مصرف می‌کنی؟

+نه واقعا.

-اسمت امیر بود دیگه؟

+بله

-نگاه کن ، بابات هم رفت بیرون. الان من و تو اینجا تنها هستیم، لازم نیست دروغ بگی. مواد مصرف می‌کنی؟

+خیر.

-سیگار چی؟ سیگار می‌کشی؟

+نه خانوم.

- الان من باور کنم؟

+ من دروغ نمی‌گم.

کمی آرام‌تر شد. برگه‌ی نوار قلبم را نگاهی انداخت. با دقت بیشتری به آن نگاه کرد.

- نگاه کن . مشکل دستت احتمالا از اینه که غلظت خونت زیاد هست. این رو از نوار قلبت می‌شه فهمید. این از یک جوون ۱۷ ساله تا حدودی بعیده. 

چند لحظه بعد

-این چند روز اتفاقی افتاده که ناراحت بشی؟

+ نه فکر نکنم.

کمی بیشتر فکر می‌کنم. شاید به آن ماجرا ارتباطی داشته باشد.

+ خب راستش ...

نمی‌دانستم بگویم یا نه. ممکن بود مورد تمسخر قرار می‌گرفتم.

+داشتم می‌رفتم خونه ، یک بچه گربه رو دیدم که مرده بود و افتاده بود روی زمین. بعد این اتفاق خیلی ناراحت شدم و خب اون شب نتونستم کاری انجام بدم.

به من خیره شد. انگار که تعجب کرده باشد.

-گربه؟!

اصلاح کردم.

+بچه گربه.

- تو به خاطر یک بچه گربه که مرده ناراحت شدی؟

+ بله چطور؟

- تو مَردی؟ خجالت نمی‌کشی؟ یک سنی ازت گذشته . با دیدن یک گربه. اینطوری شدی؟‌  الان دست چپت به خاطر یک گربه دچار گرفتگی شده؟

به لباس سفیدش نگاه کردم. در اوقع نمی‌خواستم نگاهش کنم. خصوصا اینکه لحنش جدی‌تر شده بود. الان از نظر او من یک پسری هستم که مرد شده و به خاطر دل نازکش دچار بحران روحی شده و همین موضوع روی دست چپش اثر گذاشته.

- خجالت بکش. تو قراره چند روز دیگه ازدواج کنی. اون روز اتفاقات سخت‌تری میفته. مردم گرگ هستن. تو اینطوری باشی له می‌شی.

فقط خداروشکر کردم که پدرم در آن لحظه آنجا نبود وگرنه قطعا چند تیکه دیگر هم از او می‌شنیدم.

- بگو بابات بیاد داخل تا باهاش صحبت کنم

پاشدم و در را باز کردم و به پدرم گفتم که داخل اتاق خانوم دکتر بیاید.  پس از اینکه پدرم وارد اتاق شد در را بستم و همراه با پدرم نشستم.

- پسرتون رو خیلی نازنازی بار آوردین ...

---

چهارشنبه ۱۶/ ۲ / ۹۷

هوا بارانی بود. بازی والیبال بین ایران و ژاپن را داشتم نگاه می‌کردم. صدای میو میوهای گربه‌ها آمد. اما خیلی شدیدتر از قبل بود. انگار که مادرشان داشت دعوایشان می‌کرد. از پنجره به حیاط خانه نگاه کردم. زمین خیس شده بود و بچه گربه‌ها که رنگی زرد داشتند در گوشی‌ای زیر چند شاخه پر از برگ پناه گرفته بودند. به من بود قطعا می‌رفتم و بغلشان می‌کردم که به داخل خانه بیایند. ولی خب آنها را نخریده بودیم. فقط به خانه‌مان راه داده بودیم. ناگهان مادر یکی از بچه هایش را با دندان‌هایش برداشت. آن طرف حیاط رفت. از دیواری  به ارتفاع چندین متر بالا رفت. همان طور که بچه را با دهانش گرفته بود. آن طرف در رفت و بچه را رها کرد. باران شدید‌تر شد. مادر گربه‌ها دوباره داخل حیاط خانه آمد. بچه‌های دیگر تن به این کار ندادند. گربه‌ی مادر هر کاری می‌کرد. نمی‌توانست آنها را بردارد. آن طرف در هم بچه گربه هم میو میو می‌کرد. شاید مشکلی داشت. شاید می‌ترسید. شاید هم خیس شده بود. طاقت نداشتم . سریع به حیاط رفتم ، برایم مهم نبود که خیس می‌شوم یا نه و یا چقدر از پاهایم در میان آب گل‌آلود قرار می‌گیرد. احساس «کمک خواستن» را می‌شنیدم. سریع در را به هر طریقی که ممکن بود باز کردم. بچه گربه‌ای که بیرون بود دوباره خیلی سریع به آغوش گرم مادرش بازگشت. من هم که فکر می‌کردم مشکلی پیش آمده سریع در را باز گذاشتم که همه آنها از خانه‌مان بروند. ولی گربه‌ی مادر تنها با نشان‌دادن دندان‌هایش و «پخ» کردنش من را می‌ترساند و کاری نمی‌کرد. در را بستم و دوباره وارد خانه شدم. باز هم از پنجره مراقب گربه‌ها بودم.

چند دقیقه گذشت. تنها یک گربه بیرون از خانه رفت و مادر هم برنگشت. صدای میو میوهای گربه‌های داخل حیاط خانه امانم را بریده بودند. اگر من در را باز نمی‌کردم. الان حداقل یکی دیگر هم بیرون از این خانه بود. همچنان از پنجره منتظر مادر گربه ها بودم. ولی کسی نیامد. راستش را بخواهید کلی دعا کردم که این اتفاق بیفتد. تنها کاری که می‌توانستم بکنم همین کار بود. ولی باز هم نشد تا اینکه بالاخره صدای «میو میو » ها به یکباره قطع شد ...

- و بالاخره سامورایی ها بعد چند سال تونستن پسران ایرانی رو شکست بدن

.....

---

شنبه ۱۹ / ۲ / ۹۷

....

* بله قبول دارم . پسرم واقعا خیلی احساسی هست. این ها تقصیر من نیست. چون مامانش امیر رو اینجوری بار آورده (!!!!!!!) . 

همچنان لبخند تلخ را بر لب داشتم. می‌خواستم به دکتر بگویم. بگویم که من در قبال کسی که به خانه‌ام راه می‌دهم مسئولم. مسئولم که از او مراقبت کنم. فرقی ندارد انسانی باشد و یا غیر انسانی. به هر حال مسئولم. چون قبولش کرده‌ام. می‌خواستم بگویم که من مقصر شماره یک گربه‌ها هستم. وقتی صدای عاجزانه مادرشان را شنیدم که بعد از یک روز دنبال بچه‌هایش می‌گشت و ملتماسانه به چهره‌ی من خیره شد. آن وقت یک سنگ هم باشد می‌شکند. می‌خواستم بپرسم آیا خودت هم آنجا بودی و خود را اینگونه مقصر و گناهکار نمی‌شمردی؟ آن دنیا می‌خواهی چجوری جواب این کارت را بدهی؟ از اینها نمی‌ترسی؟ گریه نمی‌کنی؟

لعنتی. خب همین‌ها را به دکتر بگو . بگو که دارد ذره‌ذره‌ی غرورت را با سخنرانی‌اش خرد می‌کند. نه! شاید من هم بیش از حد احساسی‌ام ...

---

۰۱ / ۰۳ / ۹۸ یک سال بعد

نشسته‌ام به حیاط خانه نگاه می‌کنم. مشغول مطالعه‌ی درس‌ها بودم و برای استراحت این کار را انجام دادم. صبح بود و هوا آفتابی. مثل همه‌ی روزهای عادی در بهار. خورشید نه آنقدر گرم ولی گرم بود. در حیاط خانه راه رفتم. اندکی نشستم. کمی در فکر فرو رفتم. نمی‌دانم به چه چیزی فکر می‌کردم ولی یک حس دلتنگی را داشتم. با شنیدن صدای تکان خوردن برگ‌های آن طرف حیاط خانه. از فکر خود بیرون رفتم. متوجه حضور چیزی آنجا شدم. شاید هم توهم زده بودم. به هر حال آنجا جایی بود که گربه‌ها داشتند با تمام وجود «میو میو» می‌کردند تا مادرشان بیاید. به قسمت برگ ها رفتم. صداها آشنا به نظرم می‌رسید. پاهای کوچکی را دیدم. چند تا پا بود. شاید چندین نفر آنجا بودند. وقتی نزدیک آن قسمت شدم برگ ها را کمی کنار زدم.

- میووووووو

 

:)

الان رفتم فهرست مطالب سال قبل رو یک نگاه انداختم. دقیقا همین‌ شب‌ها. اون موقع فکر کنم وارد یک دوران ناراحتی خیلی شدید شدم. پستش هم هست (لینک) افرادی که اونجا کامنت گذاشتن غیر از یک نفر بقیه هستن که امیدوارم همگی سالم و سلامت باشید :)

 

دقیق یادم نیست به خاطر چی ناراحت بودم. شاید به خاطر اینکه زیاد داخل خونه مونده بودم (فکر کنم نزدیک دو ماه اصلا پام رو بیرون نذاشته بودم حتی برای خرید و کم کم دیگه بیرون می‌رفتم برای پیاده روی و بقیه موارد!!!!) 

 

یک بخش دیگه از ناراحتیم هم اون آمار عجیب و غریب کرونا بود. کی فکرش رو می‌کرد انقدر وضعیت وخیم بشه؟! داخل همون پست آمار اون موقع رو گذاشتم. یادمه هر روز می‌رفتم سایت world meter رو چک می‌کردم و آمار هر کشور رو درمیاوردم که روندشون صعودی بوده یا نزولی. ولی الان اصلا دیگه اخبار حتی بخش کرونا رو هم چک نمی‌کنم. فقط چند روز قبل یک جایی خوندم ۱۵۰ میلیون نفر کرونا گرفتن. الان نمی‌دونم چند نفر !!! اون موقع ۴ میلیون نفر کلا کرونا گرفته بودن.

 

خیلی مهم

در هر حال. الان یک حس معلق دارم . می‌دونین نه خوشحالم و نه ناراحت یک حالت بینابین. کلی حرف دارم . دلم می خواد حرفام رو بزنم . اما یک چیزی باعث می‌شه که نیام و بنویسم. ازشون ننویسم. نمی‌دونم چیه! بیشتر سر همین فیلم دیدن هست . یعنی یک فیلم رو دیدم و تا چند روز فکرم رو مشغولش کرده. هر چی بیشتر ازش می‌خونم بیشتر تشنه می‌شم که ازش بدونم... شما هم همینطوری هستین؟ یعنی با دیدن اون فیلم به مسائل داخلش تا چند روز فکر می‌کنین یا نه؟ (می‌خواستم این سوال رو هم در قالب یک پست موقت بذارم ولی خب همینجا می‌پرسم.)

و یا کارهای مختلف دیگه که انجام می‌دم. در هر حال، اون حس افسردگی سال قبل رو ندارم در حال حاضر و یکسری چیزها از سال قبل چه مثبت و چه منفی به وجود اومدن . با افراد مختلف چه خوب و چه بد بیشتری آشنا شدم. در یکسری زمینه ها علمم بیشتر شده ولی بعضی جاهای دیگه هنوز در حال درجا زدن هستم.

 

نمی‌دونم طرح قشنگی شد یا نه . تنها ایده‌ای که به ذهنم رسید این مدلی بود :)

احتمالا به زودی یک کانال بزنم اونجا نمونه کارهام رو بذارم و مشتری هم پیدا بشه و کم کم بزنیم در راه کسب درامد فعلا در مرحله‌ی اسم برند موندم :)

 

دوست ندارم جمله‌ی کلیشه‌ای رو بگم ولی خب دعا کنید دیگه. برای من نه البته. برای کسی که بیشتر از من نیاز داره :)

البته راستش رو بخواید خیلی به دعاتون نیاز دارم که در کارهام موفق بشم و این مدلی هم کسب و کار پیدا کنم. نمی‌دونم اگر خواستید دعا کنید :)

اسمی قشنگ سراغ دارین که بتونه یک برند باشه؟ (برند مربوط به دیزاین و طراحی)

حالا اگه با امیر باشه هم چه بهتر.

یادم باشه اگه جایی صاحب منصب شدم و توانایی تغییر زمان کار کردن برای کارکنان رو داشته باشم، حتما حتما ماه رمضان رو برای کارکنانم تعطیل می‌کردم.

 

 

انصافا چه وضعشه؟! مسئولین عزیز دانشگاه عوض اینکه زمان کلاسا رو کم کنن، اومدن به فاصله‌ی استراحت بین کلاسا رو کم کردن :|

 

دقیقا الان کلاسم تموم شده و ده دقیقه دیگه کلاس بعدیم شروع می‌شه استادش هم ازیناست که کافیه یک میکروفون همراه با منبر بهش بدی دیگه تا آخر جلسه روضه می‌خونه :)))))

 

هر موقع به ماه رمضون رسیدم انگار که یک بلاتکلیفی وجود داره. هیچ چیزی انگار سر جای خودش نیست. همه چی به هم ریخته!